ز وفا معتكف كوي وفا را درياب

السلام علیک یا اباصالح المهدی(عج)

گاه گاهي به نگاهي دل ما را درياب
جان به لب آمده از درد، خدا را درياب
اگر از دولت وصل تو مرا نيست نصيب
گاه گاهي به نگاهي دل ما را درياب
به اميدي به سر كوي تو روي آورديم
شهريارا! به در خويش گدا را درياب
دل ما را به شب هجر فروغي بفرست
شبروِ وادي اندوه و بلا را درياب
سنگ ها مي خورم از دست جنونِ دل خويش
منِ ديوانة انگشت نما را درياب
به وفاداري تو شهرة شهرم اي دوست
ز وفا معتكف كوي وفا را درياب
سال ها رفت كه از جام محبّت مستم
منِ دُردي كشِ صهباي ولا را درياب
كاروان رفت و من از همسفران دورم، دور
منِ از قافلة شوقْ جدا را درياب
راهْ باريك و بسي پر خطر و تاريك ست
سببي ساز و درين مهلكه ما را درياب
تا دلم بار غم عشق به منزل فکند
شهسوارا! من افتاده ز پا را درياب
دوش رؤياي لب نوش تو با من مي گفت
کاي شهيد غم من، آب بقا را درياب
سوي پروانه نظر کن که دعاگوي تو باد
گنه آلودة خود را به مدارا درياب